Należy pamiętać, że przez większość starożytności przeważająca cześć ludzi żyła poza granicami państw. Gdy w Mezopotamii powstawały Babilon, Asyria i Sumer, a dynastia Shang tworzyła starożytne Chiny, ogromna rzesza ludzi żyła rozproszona poza murami ich miast. Oczywiście szybko powstały nowe potęgi oparte na bardzo mobilnych konnych łucznikach (takie jak Partowie, którzy byli postrachem Azji Środkowej około 250 roku p.n.e.), ale pierwszą technologią zwiększającą mobilność były rydwany oparte na pomyśle opracowanym tysiące lat wcześniej. Pierwsze rydwany pojawiły się w Azji Środkowej wśród przedstawicieli kultury Sintaszta-Pietrowka i Majkop. Po udomowieniu koni również w tym regionie koło szprychowe umożliwiło ludziom – i oddziałom wojskowym – szybkie przemieszczanie się po otwartej równinie (technologia ta była mniej przydatna na obszarach monsunowych, leśnych lub charakteryzujących się dużymi nierównościami).

Rydwany były kluczowe dla przemieszczania się wczesnych ludów. Gdy Egipcjanie ulegli najazdowi Hyksosów około 1600 r. p.n.e., napastnicy przybyli nad Nil w rydwanach. Dla Indoariów w Indiach – podobnych imigrantów przywiązanych do swych koni – rydwan stał się centralną częścią zbiorowej wyobraźni (co odzwierciedla jego prominentna obecność w Rigwedzie). Sama chińska dynastia Shang używała rydwanów jako pojazdów zaopatrzeniowych, ale została zaatakowana przez obcych, którzy z kolei wykorzystali rydwany do prowadzenia działań wojennych.

Z biegiem czasu pojawiły się nowe technologie. Na Bliskim Wschodzie grupy takie jak Partowie zaczęły posługiwać się łukiem kompozytowym, dzięki któremu konni wojownicy mogli atakować znacznie szybciej niż powolni woźnice poruszający się w rydwanach. W Chinach połączenie nowej technologii kuszy, lepszego uzbrojenia do zwalczania kawalerii i wprowadzenia do armii oddziałów konnych łuczników doprowadziło do odejścia od rydwanów. W kolejnych stuleciach pełniły one jedynie rolę wyszukanych powozów.