Warsztat służy do pracy, a konkretniej do obróbki drewna, metalu, szkła, ceramiki i każdego innego surowca potrzebnego do produkcji czegoś godnego uwagi. Zaopatrzone w narzędzia i proste maszyny warsztaty przez setki lat były miejscem pracy mistrzów rzemiosła produkujących wszystko – od drzwi do klamek, od szklanych naczyń po podkowy (kuźnia też jest rodzajem warsztatu). Starożytne obiekty tego typu powstawały już w najstarszych znanych osiedlach, dowodząc słuszności stosowanego czasem wobec ludzkości określenia „homo faber”. W epoce wieków średnich „ekonomia” warsztatów miała się całkiem nieźle, zaś praktyki rzemieślnicze stawały się coraz bardziej rygorystyczne – wprowadzono system terminu, na który przyjmowali młodych chłopców mistrzowie rzemiosła, ucząc ich metod wykonywania trudniej nieraz pracy. Termin taki trwał zazwyczaj siedem lat, po których terminator zostawał mistrzem i mógł otworzyć własny warsztat (ci, którym nie powiódł się egzamin mistrzowski, zostawali czeladnikami). Rewolucja przemysłowa spowodowała jednak upadek tego systemu – fabryki były w stanie produkować przedmioty taniej i masowo (choć w gorszej jakości).