Żona cesarza Bizancjum Leona IV, następnie wdowa po cesarzu, a w końcu panująca cesarzowa Irena z Aten decydowała o polityce finansowej zachodniego końca sławnego Jedwabnego Szlaku przez trzy dziesięciolecia. Poza tym, że znana jest z oślepienia i zabicia swego syna, Konstantyna, odegrała znaczącą rolę w promowaniu i rozwijaniu przemysłu jedwabniczego, co jest chyba największym jej osiągnięciem. Rozpoczęła również bicie nowego złotego solida (monety) ze swoją podobizną, dzięki czemu ustabilizowała gospodarkę cesarstwa. Stworzyła przymierza handlowe z państwem Karolingów oraz papiestwem. Choć sama nie potrzebowała majątku (w końcu była cesarzową), zdecydowanie pomogła bogacić się innym obywatelom Bizancjum.

Irena urodziła się około 752 roku we wpływowej rodzinie Sarantapechainów w Atenach (stąd też przydomek). W 768 roku sprowadził ją do Konstantynopola cesarz Konstantyn V, by wyszła za jego syna, Leona. W styczniu 771 roku urodziła syna, co było celem życia każdej przydatnej królowej i cesarzowej. Gdy w 780 roku zmarł Leon, została regentką swego dziewięcioletniego dziecka. Kolejne dwa dziesięciolecia spędziła na niweczeniu spisków przeciw niej (również tych knutych przez jej syna) i jej autokratycznym rządom. Aż do śmierci w 803 roku władała państwem niepodzielnie.

Mimo że Bizancjum bogaciło się już na handlu jedwabiem z Chinami, pragnęło jeszcze rozpocząć własną produkcję, by uniezależnić się od chciwych pośredników. Jeszcze jako żona Leona, Irena z Aten dostrzegła olbrzymie korzyści płynące z produkcji jedwabiu, którego pożądała cała Europa. Podobnie jak Chińczycy rozumiała też, jak ważne jest, by przemysł jedwabniczy pozostawał pod kontrolą rodziny cesarskiej. Nakazała więc stworzenie budowli zwanej Eleutherios (zakładu jedwabniczego), gdzie można było skutecznie doglądać produkcji jedwabiu. Udało się i dzięki Irenie bizantyńska korona mogła czerpać olbrzymie zyski, oferując przez siedem stuleci alternatywę dla drogiego chińskiego jedwabiu.