Jednostka wsparcia z epoki przemysłowej. Może leczyć sąsiadujące oddziały.

Potrzeba nie lada odwagi, by ruszyć bez broni na pole bitwy, a zwłaszcza jeśli twoim celem jest ratowanie rannych z linii frontu. Choć sanitariuszy wojskowych „chronią” stare jak świat umowy oraz Konwencja Genewska, ich ścieżka kariery nie gwarantuje raczej długiego życia w dobrym zdrowiu. Niegdyś chirurg Dominique Larrey stworzył pierwsze „ambulances volantes” („latające ambulanse”) – ruchome szpitale polowe – które maszerowały z armią Napoleona. Gromadził też i szkolił ochotników, by pomagali rannym i transportowali ich do tych lazaretów. Nie dość, że zwiększyło to przeżywalność – co dobrze wpływało na morale – to jeszcze pozwalało przynajmniej części uratowanych na ponowne podjęcie walki. Podczas amerykańskiej wojny secesyjnej major Jon Letterman z amerykańskiej Armii Potomaku nie tylko opracował i spopularyzował nowe standardy sprzętu do ratowania życia (mówimy o czasach, w których lekarz rutynowo przepisywał amputację), lecz także poszerzył zadania sanitariuszy o leczenie chorób i innych dolegliwości żołnierzy. Dziś sanitariusze stanowią nieodłączną część każdej formacji wojskowej na świecie.