Możliwość usunięcia mokradeł oraz pożytkowania bananów.
Kontekst historyczny
Irygacja, jako centralny punkt rolniczych przedsięwzięć od ponad 5000 lat, stanowiła i stanowi podstawy ekonomii oraz kultury licznych cywilizacji na przestrzeni dziejów. Metody stałego nawadniania praktykowano po raz pierwszy w Mezopotamii, przepuszczając wodę przez niewielkie, połączone z rzeką lub niewielkim jeziorem kanały. W Egipcie grono faraonów dwunastej dynastii wykorzystywało oazy jako zbiorniki wodne na czas suchej pory. Starodawni Nubijczycy wynaleźli koło wodne pozwalające im przepychać wodę na pola około drugiego tysiąclecia p.n.e. W prekolumbijskiej Ameryce, Syrii, Chinach i Indiach natomiast przyjęły się irygacje tarasowe.
Pierwszymi znanymi z kart historii specjalistami od hydrauliki byli chińscy Sunshu Ao (VI w. p.n.e.) i Ximen Bao (V w. p.n.e.), obydwaj zajmujący się na życzenie cesarza (tego, który akurat zajmował tron) szeroko zakrojonymi projektami nawadniającymi pola w regionie Syczuan, używając do tego wód z „czterech rzecznych kręgów” windowanych i przepychanych przez kanały za pomocą napędzanych siłą ludzi lub wołów pomp łańcuchowych, co stanowiło istny cud starożytnej inżynierii.
Choć nie wiadomo dokładnie, w jaki sposób nawadniano słynne Wiszące Ogrody, mogły być do tego wykorzystywane norie, które wynaleziono mniej więcej w tamtym okresie. Norią nazywa się koło z wiadrami lub dzbanami montowanymi na obwodzie. Wraz z jego obrotem napędzanym prądem wodnym, górne wiadra opróżniają się dzięki grawitacji do rynny lub kanału, a nadal kręcące się koło podsuwa potem puste wiadra do ponownego napełnienia. Całkiem sprytny, bo niezależny od siły mięśni, projekt.
Na następny kamień milowy w irygacji przyszło nam czekać tysiące lat: był to wiatrak, urządzenie stworzone tak, by pompować wodę ku górze do systemu rur lub rowów i nawadniać w ten sposób glebę. Technologia ta zdobyła szturmem Europę, generując bezprecedensowy skok populacyjny... co znów wymusiło rozwój irygacji. Ocenia się, że obecnie na świecie nawadnia się mniej więcej 600 milionów akrów ziem.
„Tysiące ludzi żyło bez miłości, ale żaden nie przeżył bez wody”. – W.H. Auden
„Człowiek, który ma na tyle samozaparcia, by zajmować się zalesianiem albo nawadnianiem kraju, zasługuje na taki sam szacunek jak człowiek, który ów kraj podbił”. – Sir John Thomson
Możliwość usunięcia mokradeł oraz pożytkowania bananów.
Kontekst historyczny
Irygacja, jako centralny punkt rolniczych przedsięwzięć od ponad 5000 lat, stanowiła i stanowi podstawy ekonomii oraz kultury licznych cywilizacji na przestrzeni dziejów. Metody stałego nawadniania praktykowano po raz pierwszy w Mezopotamii, przepuszczając wodę przez niewielkie, połączone z rzeką lub niewielkim jeziorem kanały. W Egipcie grono faraonów dwunastej dynastii wykorzystywało oazy jako zbiorniki wodne na czas suchej pory. Starodawni Nubijczycy wynaleźli koło wodne pozwalające im przepychać wodę na pola około drugiego tysiąclecia p.n.e. W prekolumbijskiej Ameryce, Syrii, Chinach i Indiach natomiast przyjęły się irygacje tarasowe.
Pierwszymi znanymi z kart historii specjalistami od hydrauliki byli chińscy Sunshu Ao (VI w. p.n.e.) i Ximen Bao (V w. p.n.e.), obydwaj zajmujący się na życzenie cesarza (tego, który akurat zajmował tron) szeroko zakrojonymi projektami nawadniającymi pola w regionie Syczuan, używając do tego wód z „czterech rzecznych kręgów” windowanych i przepychanych przez kanały za pomocą napędzanych siłą ludzi lub wołów pomp łańcuchowych, co stanowiło istny cud starożytnej inżynierii.
Choć nie wiadomo dokładnie, w jaki sposób nawadniano słynne Wiszące Ogrody, mogły być do tego wykorzystywane norie, które wynaleziono mniej więcej w tamtym okresie. Norią nazywa się koło z wiadrami lub dzbanami montowanymi na obwodzie. Wraz z jego obrotem napędzanym prądem wodnym, górne wiadra opróżniają się dzięki grawitacji do rynny lub kanału, a nadal kręcące się koło podsuwa potem puste wiadra do ponownego napełnienia. Całkiem sprytny, bo niezależny od siły mięśni, projekt.
Na następny kamień milowy w irygacji przyszło nam czekać tysiące lat: był to wiatrak, urządzenie stworzone tak, by pompować wodę ku górze do systemu rur lub rowów i nawadniać w ten sposób glebę. Technologia ta zdobyła szturmem Europę, generując bezprecedensowy skok populacyjny... co znów wymusiło rozwój irygacji. Ocenia się, że obecnie na świecie nawadnia się mniej więcej 600 milionów akrów ziem.
„Tysiące ludzi żyło bez miłości, ale żaden nie przeżył bez wody”. – W.H. Auden
„Człowiek, który ma na tyle samozaparcia, by zajmować się zalesianiem albo nawadnianiem kraju, zasługuje na taki sam szacunek jak człowiek, który ów kraj podbił”. – Sir John Thomson