Uważany za najbogatszego człowieka w historii Rzymu i jednego z największych bogaczy w ogóle Marek Licyniusz Krassus był drugim z trzech synów wpływowego rzymskiego senatora, Publiusza Krassusa. Jako młody oficer zmuszony został do ucieczki do Hispanii po przejęciu przez Lucjusza Cynnę kontroli nad Rzymem w 87 roku, wrócił jednak, by wesprzeć w będącej następstwem tych wydarzeń wojnie domowej Lucjusza Sullę. Gdy ten ostatni zwyciężył, Marek otrzymał tytuł pretora, zdobywając niejaką sławę dzięki stłumieniu powstania, na którego czele stał Spartakus. W 70 roku p.n.e. Krassus i Pompejusz wymusili na senacie, by wybrał ich jako konsulów. Gdy objęli te stanowiska, cofnęli większość wprowadzonych przez Sullę reform.

W ciągu kolejnej dekady, podczas gdy Pompejusz odnosił za granicą zwycięstwa militarne, Marek Krassus zebrał ogromny majątek, bogacąc się głównie na sprzedaży nieruchomości skonfiskowanych uprzednio przez Sullę oraz na pożyczkach udzielanych senatorom, którzy lubili życie ponad stan. Utrzymywał też 500 niewolników wykwalifikowanych w budownictwie, więc gdy wybuchały częste w Rzymie pożary, szybko kupował ruiny, odbudowywał okolicę, a następnie ściągał do mieszkańców ogromne czynsze. Zostało w pewnym momencie nawet powiedziane, że Krassus posiada większość Rzymu.

Nie był z pewnością pierwszym bogaczem, któremu pieniądze uderzyły do głowy, w jego przypadku skończyło się to jednak prawdziwą katastrofą. W 60 roku p.n.e. Krassus dołączył do Pompejusza i młodego Juliusza Cezara, tworząc tak zwany pierwszy triumwirat, który rządził Rzymem. Czy powodowała nim zazdrość wobec Cezara i Pompejusza, czy też po prostu chciwość, Marek Krassus przekonał senat, by uczynił go gubernatorem bogatej prowincji – Syrii. Gdy nie wystarczało mu już jej grabienie, wybrał się na odradzaną mu inwazję ziem zamieszkanych przez Partów, gdzie w bitwie pod Karrami w 53 roku p.n.e. został zabity. Jak głosi legenda, jego głowa została odcięta, a usta wypełnione stopionym złotem na znak nieznającej granic chciwości.