Około 138 roku p.n.e. Zhang Qian przejechał przez wysokie, kamienne bramy Chang'an, stolicy dynastii Han, i wyruszył na suche i nieznane ziemie na zachód od królestwa. Był oficerem cesarskiej straży i stał na czele grupy 100 ochotników. Za południowo-zachodnią granicą państwa Han żyli barbarzyńscy Xiung-nu (znani na zachodzie jako Hunowie), stanowiąc nieustające niemal zagrożenie. Do powstrzymywania ich potrzebni byli sojusznicy, tymczasem do kraju docierały pogłoski o żyjącym za terytoriami Xiung-nu ludzie Yueh-chich. Niestety, Zhang i jego grupa zostali schwytani przez Hunów i spędzili kolejną dekadę jako więźniowie.

Zhangowi i garstce jego ludzi udało się uratować z opresji, przekroczyć pustynię Gobi i pokryty śniegiem Pamir. Dotarli do Yueh-chih, którzy jednak nie byli zainteresowani sojuszem – Xiung-nu nie dawali im się bowiem we znaki (a przynajmniej nie za bardzo). Zhang nadal wędrował, docierając aż do północnych Indii. Odkrył zaskakująco dużo spokojnych, bogatych i ucywilizowanych ziem. Bogactwo i dobra tych krain – nie tylko jadeit, ale też produkty rolne, np. winogrona i nieznane w Chinach wino, a także silne wierzchowce – wprawiły go w ekscytację. Co więcej, królestwa te wyraziły duże zainteresowanie chińskimi towarami, zwłaszcza jedwabiem.

Po licznych przygodach Zhangowi, jego żonie i synowi oraz jeszcze jednemu towarzyszowi udało się po 13 latach od wyruszenia powrócić do Chang'an. Choć jego misja się nie powiodła, opowieści o zachodnich krainach i możliwościach handlowych ożywiła wojownicze serca Chińczyków. Wkrótce cesarzowie Han wysłali wojska, by pokonały barbarzyńców, otworzyły drogę na zachód i stworzyły garnizony chroniące ten nowy, Jedwabny Szlak, największy szlak kupiecki w historii.