W świecie helleńskim słowo „strategos” oznaczało dosłownie przywódcę armii, choć z czasem zaczęto używać go w znaczeniu „wielki generał”. Gdy Grecję zdobyli Macedończycy, tytułu tego używał Filip II i jego syn, Aleksander, do określania dowódców wysyłanych na samodzielne misje w charakterze quasireprezentantów króla. Później, za diadochów, słowem tym nazywano stanowisko zarządcze łączące w sobie obowiązki cywilne i wojskowe. W greckojęzycznym Bizancjum strategos był najwyższym dowódcą wojskowym w wystawionej do boju armii, zazwyczaj od dzieciństwa przygotowywanym do tej na poły dziedzicznej funkcji.
W świecie helleńskim słowo „strategos” oznaczało dosłownie przywódcę armii, choć z czasem zaczęto używać go w znaczeniu „wielki generał”. Gdy Grecję zdobyli Macedończycy, tytułu tego używał Filip II i jego syn, Aleksander, do określania dowódców wysyłanych na samodzielne misje w charakterze quasireprezentantów króla. Później, za diadochów, słowem tym nazywano stanowisko zarządcze łączące w sobie obowiązki cywilne i wojskowe. W greckojęzycznym Bizancjum strategos był najwyższym dowódcą wojskowym w wystawionej do boju armii, zazwyczaj od dzieciństwa przygotowywanym do tej na poły dziedzicznej funkcji.