Handlowe
Militarne
Naukowe
Przemysłowe
Religijne
Wilno
Unikalna umiejętność
Kulturowe miasto-państwo
1 
emisariusz: +2 do 
kultury w 
stolicy
3 emisariuszy: +2 do kultury w każdym amfiteatrze.
6 emisariuszy: +2 do kultury w każdym muzeum sztuki i muzeum archeologicznym.
Premia dla suzerena Wilna
Za najwyższy poziom aktywnego sojuszu premia za sąsiedztwo wszystkich twoich dzielnic kulturalnych wzrasta o 50%.
Kontekst historyczny
Wilno leży u zbiegu dwóch żeglownych rzek, Wilii i Wilejki, 312 kilometrów od Bałtyku. Powstało jako punkt kupiecki w głębi litewskich lasów, a pierwsze wzmianki o nim można znaleźć na zapiskach z 1323 r., kiedy to książę litewski Giedymin zaprosił niemieckich Żydów do osiedlania się w Wielkim Księstwie Litewskim, zachęcając ich tamtejszą tolerancją religijną i wachlarzem handlowych możliwości. W następnych dziesięcioleciach pod rządami ambitnego księcia i jego synów księstwo rozszerzyło swoje granice, obejmując większość dzisiejszej Litwy, Białorusi, Ukrainy i Naddniestrza, a także część Polski oraz północnej Rosji. Zawarcie Unii Lubelskiej w 1569 r. sprawiło natomiast, że samo miasto stało się ważnym centrum kupieckim Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Wilno przeszło w tym okresie gwałtowną metamorfozę i z zaściankowego przyczółku zmieniło się w centrum kulturalne i polityczne – władze z otwartymi ramionami witały w kwitnącym mieście fale imigrantów, czyli między innymi tysiące Słowian, Niemców oraz Żydów. W roku 1579 król Stefan Batory założył instytucję, która następnie przekształciła się w Vilniaus universitetas, czyli pierwszy uniwersytet w krajach bałtyckich, który wkrótce stał się jednym z najważniejszych centrów naukowych i kulturalnych w Europie. Założono wiele najróżniejszego rodzaju gildii artystycznych oraz rzemieślniczych, a miasto służyło jako główny węzeł handlowy między Skandynawią, wewnętrzną Polską i północną Rosją.
Ten przypływ środków finansowych oznaczał, że mieszkańcy miasta, jeśli nie walczyli akurat z Polakami, Szwedami, Rosjanami lub Niemcami, mogli wieść stosunkowo szczęśliwe życie. Choć Wilno określane jest dziś często mianem barokowego miasta, mieszają się w nim tak naprawdę różne style architektoniczne – gotycki, renesansowy, neoklasyczny i tak dalej – co widać m.in. w jego dobrze zachowanym i wyjątkowym Starym Mieście (umieszczonym na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1994 roku). W całym mieście nie brakuje też wszelkiej maści muzeów i pomników. Wieża Giedyminów, Plac Katedralny, dostojny Pałac Wielkich Książąt Litewskich, Dom Sygnatariuszy oraz narodowe muzea i biblioteki zdołały przetrwać liczne okupacje, zaś od odzyskania w 1990 roku niepodległości ponownie stanowią nieodzowny element serca Litwy.
Wilno przeszło w tym okresie gwałtowną metamorfozę i z zaściankowego przyczółku zmieniło się w centrum kulturalne i polityczne – władze z otwartymi ramionami witały w kwitnącym mieście fale imigrantów, czyli między innymi tysiące Słowian, Niemców oraz Żydów. W roku 1579 król Stefan Batory założył instytucję, która następnie przekształciła się w Vilniaus universitetas, czyli pierwszy uniwersytet w krajach bałtyckich, który wkrótce stał się jednym z najważniejszych centrów naukowych i kulturalnych w Europie. Założono wiele najróżniejszego rodzaju gildii artystycznych oraz rzemieślniczych, a miasto służyło jako główny węzeł handlowy między Skandynawią, wewnętrzną Polską i północną Rosją.
Ten przypływ środków finansowych oznaczał, że mieszkańcy miasta, jeśli nie walczyli akurat z Polakami, Szwedami, Rosjanami lub Niemcami, mogli wieść stosunkowo szczęśliwe życie. Choć Wilno określane jest dziś często mianem barokowego miasta, mieszają się w nim tak naprawdę różne style architektoniczne – gotycki, renesansowy, neoklasyczny i tak dalej – co widać m.in. w jego dobrze zachowanym i wyjątkowym Starym Mieście (umieszczonym na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1994 roku). W całym mieście nie brakuje też wszelkiej maści muzeów i pomników. Wieża Giedyminów, Plac Katedralny, dostojny Pałac Wielkich Książąt Litewskich, Dom Sygnatariuszy oraz narodowe muzea i biblioteki zdołały przetrwać liczne okupacje, zaś od odzyskania w 1990 roku niepodległości ponownie stanowią nieodzowny element serca Litwy.
Rodzaj miasta-państwa
Kulturowe
Rodzaj miasta-państwa
Kulturowe
Unikalna umiejętność
Kulturowe miasto-państwo
1 emisariusz: +2 do kultury w stolicy
3 emisariuszy: +2 do kultury w każdym amfiteatrze.
6 emisariuszy: +2 do kultury w każdym muzeum sztuki i muzeum archeologicznym.
Premia dla suzerena Wilna
Za najwyższy poziom aktywnego sojuszu premia za sąsiedztwo wszystkich twoich dzielnic kulturalnych wzrasta o 50%.
Kontekst historyczny
Wilno leży u zbiegu dwóch żeglownych rzek, Wilii i Wilejki, 312 kilometrów od Bałtyku. Powstało jako punkt kupiecki w głębi litewskich lasów, a pierwsze wzmianki o nim można znaleźć na zapiskach z 1323 r., kiedy to książę litewski Giedymin zaprosił niemieckich Żydów do osiedlania się w Wielkim Księstwie Litewskim, zachęcając ich tamtejszą tolerancją religijną i wachlarzem handlowych możliwości. W następnych dziesięcioleciach pod rządami ambitnego księcia i jego synów księstwo rozszerzyło swoje granice, obejmując większość dzisiejszej Litwy, Białorusi, Ukrainy i Naddniestrza, a także część Polski oraz północnej Rosji. Zawarcie Unii Lubelskiej w 1569 r. sprawiło natomiast, że samo miasto stało się ważnym centrum kupieckim Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Wilno przeszło w tym okresie gwałtowną metamorfozę i z zaściankowego przyczółku zmieniło się w centrum kulturalne i polityczne – władze z otwartymi ramionami witały w kwitnącym mieście fale imigrantów, czyli między innymi tysiące Słowian, Niemców oraz Żydów. W roku 1579 król Stefan Batory założył instytucję, która następnie przekształciła się w Vilniaus universitetas, czyli pierwszy uniwersytet w krajach bałtyckich, który wkrótce stał się jednym z najważniejszych centrów naukowych i kulturalnych w Europie. Założono wiele najróżniejszego rodzaju gildii artystycznych oraz rzemieślniczych, a miasto służyło jako główny węzeł handlowy między Skandynawią, wewnętrzną Polską i północną Rosją.
Ten przypływ środków finansowych oznaczał, że mieszkańcy miasta, jeśli nie walczyli akurat z Polakami, Szwedami, Rosjanami lub Niemcami, mogli wieść stosunkowo szczęśliwe życie. Choć Wilno określane jest dziś często mianem barokowego miasta, mieszają się w nim tak naprawdę różne style architektoniczne – gotycki, renesansowy, neoklasyczny i tak dalej – co widać m.in. w jego dobrze zachowanym i wyjątkowym Starym Mieście (umieszczonym na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1994 roku). W całym mieście nie brakuje też wszelkiej maści muzeów i pomników. Wieża Giedyminów, Plac Katedralny, dostojny Pałac Wielkich Książąt Litewskich, Dom Sygnatariuszy oraz narodowe muzea i biblioteki zdołały przetrwać liczne okupacje, zaś od odzyskania w 1990 roku niepodległości ponownie stanowią nieodzowny element serca Litwy.
Wilno przeszło w tym okresie gwałtowną metamorfozę i z zaściankowego przyczółku zmieniło się w centrum kulturalne i polityczne – władze z otwartymi ramionami witały w kwitnącym mieście fale imigrantów, czyli między innymi tysiące Słowian, Niemców oraz Żydów. W roku 1579 król Stefan Batory założył instytucję, która następnie przekształciła się w Vilniaus universitetas, czyli pierwszy uniwersytet w krajach bałtyckich, który wkrótce stał się jednym z najważniejszych centrów naukowych i kulturalnych w Europie. Założono wiele najróżniejszego rodzaju gildii artystycznych oraz rzemieślniczych, a miasto służyło jako główny węzeł handlowy między Skandynawią, wewnętrzną Polską i północną Rosją.
Ten przypływ środków finansowych oznaczał, że mieszkańcy miasta, jeśli nie walczyli akurat z Polakami, Szwedami, Rosjanami lub Niemcami, mogli wieść stosunkowo szczęśliwe życie. Choć Wilno określane jest dziś często mianem barokowego miasta, mieszają się w nim tak naprawdę różne style architektoniczne – gotycki, renesansowy, neoklasyczny i tak dalej – co widać m.in. w jego dobrze zachowanym i wyjątkowym Starym Mieście (umieszczonym na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1994 roku). W całym mieście nie brakuje też wszelkiej maści muzeów i pomników. Wieża Giedyminów, Plac Katedralny, dostojny Pałac Wielkich Książąt Litewskich, Dom Sygnatariuszy oraz narodowe muzea i biblioteki zdołały przetrwać liczne okupacje, zaś od odzyskania w 1990 roku niepodległości ponownie stanowią nieodzowny element serca Litwy.
