Zadowolenie stanowi miarę usatysfakcjonowania mieszkańców. Określa się je poprzez sprawdzenie, czy populacja miasta posiada tyle udogodnień, ilu oczekuje. Każdych 2 obywateli przy populacji powyżej 1 potrzebuje 1 udogodnienia. Zadowolone miasto nie otrzymuje żadnego modyfikatora, ale szczęśliwe miasto będzie rosnąć o 10% szybciej i wygeneruje o 10% przychodów więcej. Z kolei miasto w stanie zachwytu wykaże wzrost zwiększony o 20%, a jego poziom przychodów będzie zwiększony o 20%. Niedostatek udogodnień sprawi natomiast, że ludność będzie niezadowolona, a rozwój i produktywność miasta spadną. Po osiągnięciu poziomu niepokoju rozwój się zatrzyma i może się okazać, że w mieście działają zbuntowani partyzanci.