Ogromne kopce ubitej ziemi wznoszą się na równinie rzeki Missisipi, znacząc miejsce, w którym niegdyś rozkwitała Cahokia, miasto i ważny ośrodek obrzędowy rdzennych Amerykanów, dopiero niedawno doceniony dzięki wynikom badań archeologicznych.

Dowody archeologiczne datują osadę na VIII w., co przypada na późny okres leśny. Wyłoniła się w tym czasie wyrazista kultura missisipijska, wyróżniająca się ekstensywną uprawą kukurydzy. Populacja powiększała się, a łączące ją stosunki społeczne stawały się coraz bardziej złożone. W tym właśnie okresie rozpoczęło się wznoszenie w Cahokii kopców ziemnych, a miasto wyewoluowało w centrum religijne i obrzędowe. Główne struktury Cahokii rozmieszczono wzdłuż linii astronomicznych oraz zgodnie z głównymi kierunkami świata, a podczas wykopalisk odnaleziono pozostałości dużych, drewnianych budowli. Były to obserwatoria składające się z cedrowych słupów rozmieszczonych zgodnie z pozycjami ciał niebieskich, zwane potocznie „drewnianymi kręgami”, oraz bariery oddzielające domostwa klasy wyższej od pozostałych. W mieście istniały również place do gry w chenco, a biorący w niej udział zawodnicy stanowili częsty motyw w sztuce Cahokii. Mieszkańcy St. Louis mogą być dumni z tego, że ich zamiłowanie do sportu ma naprawdę starożytne korzenie.

W 1250 r. pod względem liczby mieszkańców Cahokia przewyższała Londyn. Żyzne równiny zalewowe Missisipi umożliwiały rozwój rolnictwa, które było w stanie wyżywić wielką populację miasta, a znalezione artefakty dowodzą, że prowadziło ono ożywioną wymianę handlową z nawet tak odległymi miejscami jak Meksyk. Odkryto też jednak oznaki nasilających się konfliktów. W połowie wieku wzniesiono ogromną, długą na wiele kilometrów palisadę, którą później dodatkowo wzmacniano.

Kurczenie się populacji Cahokii oraz zmniejszenie się jej bogactwa zdaje się zbiegać z końcem średniowiecznego optimum klimatycznego. Wraz z nadejściem ochłodzenia stosowane dotąd metody uprawy nie były w stanie zapewnić wyżywienia mieszkańcom miasta. Choć Cahokia straciła znaczenie jako ośrodek miejski, wciąż wykorzystywano ją jako miejsce odprawiania rytuałów i obrzędów religijnych. Miasto zostało całkowicie opuszczone w XIV w., a trzy wieki później ponownie zasiedlone przez szczep Cahokia Indian Illiniwek, od którego pochodzi obecna nazwa tego miejsca. Pierwotna nazwa miasta nie jest znana.

W okresie kolonialnym w pobliżu Cahokii swoje posterunki mieli francuscy misjonarze i handlarze. W 1809 r. grupa trapistów zamieszkała na szczycie jednego z największych kopców, który z tego powodu nazwano „Kopcem Mnichów”. W okresie tym prawdziwa natura wzniesień nie była znana. Zmieniło się to dopiero w XIX w., gdy jeden z okolicznych farmerów wykopał na jednym z nich studnię.

Historyczny obszar stanowy Cahokia Mounds utworzono w 1979 r., a miejsce to wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1982 r. Badania prowadzone w Cahokii pomogły stworzyć pełniejszy obraz życia rdzennej ludności Ameryki przed nastaniem zachodniej kolonizacji, zwłaszcza w dziedzinie rozwoju miast oraz szlaków handlowych. To z kolei przyczyniło się do obalenia wielu stereotypów związanych z cywilizacjami amerykańskich Indian. Naukowcy mają nadzieję, że z czasem jeszcze lepiej poznamy życie ludzi, którzy wznieśli to pierwsze, wspaniałe, amerykańskie miasto nad brzegiem Missisipi.