+1 do żywności dzięki łodziom rybackim.

Syntetyczne lub półsyntetyczne polimery wyrosły (ogólnie rzecz biorąc) z petrochemicznych substancji o wysokiej masie molekularnej o niezwykłej wytrzymałości, plastyczności oraz niewielkiej wadze, które zdobyły szturmem współczesną cywilizację. Plastik. Znamy go w wielu formach, od sztywnych i twardych po bardziej elastyczne, o różnej tolerancji na nagrzewanie. Plastik można kształtować, prasować lub wytłaczać w praktycznie każdą wymarzoną formę. Znajduje się go w każdym zakamarku dzisiejszej codzienności, czy spojrzeć na zderzak samochodu, czy protezy kończyn, od opakowań produktów po modernistyczne umeblowanie, w domowych rozrywkach i najnowszym uzbrojeniu.

Nad swego rodzaju plastikopodobnymi materiałami pracowano już w trakcie rewolucji przemysłowej: na przykład w 1855 r. Alex Parkes, zmobilizowany przez widmo rychłego wyginięcia słoni, stworzył celulozowy materiał mający być tanim zastępstwem kości słoniowej. Pierwszym całkowicie syntetycznym plastikiem był jednak dopiero bakelit wynaleziony w 1909 r. przez Leo Hendrika Baekelanda. Bakelit był substancją tanią i wytrzymałą, co uczyniło go idealnym przy produkcji radioodbiorników, telefonów, uchwytów do sztućców, fortepianowych klawiszy czy bilardowych bil. Niestety, mimo wysokiej wytrzymałości, bakelit dość łatwo się kruszył.

Zaraz po pierwszej wojnie światowej niesamowite postępy w dziedzinie chemii (przyspieszone z powodu poszukiwań wszystkich trujących gazów i nowych bomb) doprowadziły do całego deszczu nowych postaci plastiku. Polichlorek winylu (PCW), twardy i wytrzymały plastik, został przyjęty do masowej produkcji przez kilka firm w latach 20., a przezroczysty polistyren skomercjalizowała w 1931 r. firma I.G. Farben. W 1941 natomiast, na fali kolejnej wojny, w Dow Chemical wynaleziono styropian (w 1960 r. firma Dart Container, największy producent wszechobecnego dziś styropianowego kubka, wysłała swoje pierwsze zamówienie).

Świat szybko wypełniał się plastikiem. Do XXI wieku już prawie każdy produkt konsumencki doczekał się plastikowych elementów lub całkowitego przekształcenia w plastik. Skala zjawiska była tak ogromna, że śmietniska świata uległy przepełnieniu, a na oceanach unoszą się potężne plastikowe połacie utrzymujące się ze względu na bardzo powolny rozkład plastiku, którego spalanie z kolei wytwarza trujące opary. Co więcej, choć jego produkcja jest względnie tania, przy obecnej podaży plastik wymaga przytłaczających ilości substancji petrochemicznych. Możliwe więc, że w końcu cena plastikowych produktów wzrośnie wraz z cenami kończącej się ropy.