W swoim rdzeniu taktyki oblężeń niespecjalnie się zmieniły od czasów Megiddo (ok. 1457 r. p.n.e.), Tyru (332 r. p.n.e.), Kartaginy (149–146 r. p.n.e.) czy Masady (73-74 r. n.e.) – i ewentualnie Troi w okolicach roku 1200 p.n.e., jeśli wierzyć Homerowi. Kiedy Asyryjczycy i ich sąsiedzi zaczęli otaczać swoje miasta murami, by nie wdzierali się tam niepożądani goście, okazało się, że każdy poważnie się traktujący zdobywca musi zadbać o sposoby na podbijanie tak ufortyfikowanych miejsc.

Od niepamiętnych czasów pierwszym krokiem agresora było przypuszczenie „niespodziewanego” natarcia tak, by opanować obszar, zanim obrona przygotuje się do odparcia zagrożenia, czy też nawet zorientuje się, co się dzieje. Zwykle się to nie udawało, ale próbować zawsze warto. I tak większość najeźdźców obsiadała niedoszłą zdobycz, dążąc ku zmuszeniu uwięzionych obrońców do kapitulacji (lub licząc na jakiegoś zdrajcę garnizonu, który otworzyłby bramy). Jeżeli udawało się całkiem otoczyć miejsce, oblężeni tracili dostęp do jedzenia, wody i innych istotnych zasobów. Kiedy zaś już zaglądał im w oczy głód... obrońcy oraz cywile zmuszeni byli do spożywania wszystkiego, co względnie jadalne: koni, zwierząt domowych, trocin, nawet siebie nawzajem. Choroby również robiły swoje, co mobilizowało do stosowania metody ostrzału wnętrza murów zakażonymi zwłokami (ludzkimi i zwierzęcymi). Każdy ze sposobów wiązał się jednak z okresem oczekiwania, zwłaszcza w wypadku dużych, dobrze zaopatrzonych miast.

Żeby szybciej zajmować cele – ponieważ oblegający również mogli cierpieć choroby, głód, czy nadciągnięcie wrogich posiłków – wynaleziono sporo różnych machin oblężniczych służących do czynienia wyłomów w ścianach czy też umożliwiających wchodzenie na ich szczyty. Drabiny i wieże oblężnicze umieszczały atakujących na murach, katapulty i trebusze niszczyły umocnienia, tarany i haki oblężnicze natomiast wyłamywały bądź wyrywały bramy. Drążenie osłabiających mury tuneli – saperstwo – również czasem się sprawdzało. Jeżeli zaś te taktyki zdawały egzamin i obronne mury padały, wszystko kończyło się krwawą łaźnią. W historii to Osmanie wykazywali szczególny talent do taktyk oblężniczych... na co dowodem były Konstantynopol, Klis czy Rodos.