+1 wzgląd dyplomatyczny na turę.

Technicznie rzecz biorąc, „pagoda” to raczej styl budynku niż sam budynek – jest to bowiem warstwowo zbudowana wieża z nawisami dachowymi. Dla laików słowo to stało się jednak ogólnym określeniem obiektów religijnych na Dalekim Wschodzie, głównie buddyjskich, lecz również taoistycznych, shintoistycznych i konfucjańskich. Pochodzenie tego typu budowli można wywodzić z istniejących trzy wieki przed naszą erą w Nepalu stup. Styl architektoniczny rozprzestrzenił się później w Chinach i Azji Wschodniej, zaś buddyści zaczęli stosować go w obiektach skrywających święte relikwie i teksty. Dla misjonarzy, pielgrzymów oraz kapłanów tego wyznania pagody stały się ziemskim centrum ich wiary pełnym wspaniałych wyobrażeń Gautamy Buddy. Materiały używane do budowy i ozdobność – od prostych i skromnych po pełne przepychu – różniły się znacząco w zależności od regionu, a także wiary. Tradycyjnie jednak wszystkie pagody mają nieparzystą liczbę poziomów, choć znanym wyjątkiem jest 50-metrowa pagoda, którą zbudował Sir William Chambers w londyńskich Kew Gardens w roku 1762. Brytyjczycy sądzili, że to bardzo sprytne.