Odblokowuje umiejętność wymuszania kształtu granic i zapewniania innym cywilizacjom ich otwarcia.

Naturalnym stanem rzeczy wśród państw jest powodowany różnymi bodźcami wzrost ekonomicznej i/lub militarnej potęgi jednego z nich względem swoich sąsiadów, co pozwala na podbój oraz kreowanie tak zwanego „imperium”. Im więcej ziem pochłonie kraj, tym bardziej rośnie w siłę, dzięki czemu może dalej anektować sąsiednie tereny. Ostatecznie wkracza siła inercji i imperium zaprzestaje rozwoju – czasem wystarczy mu napotkanie silniejszego sąsiada, ale na ogół problemem okazuje się po prostu brak wydajności, korupcja i niepraktyczność prowadzenia nadmiernie oddalonej od centralnego punktu ekspansji. Zdobywanie nowych terenów przez wczesne formy imperiów jest często możliwe dzięki zaawansowaniu technologicznemu, które umożliwia sprawną komunikację oraz transport. Pod koniec życia imperium słabnie ono, a twór rozpada się na pomniejsze struktury... i cykl rozpoczyna się od nowa.

Imperium to wieloetniczna, wielonarodowa, hierarchiczna jednostka polityczna. Na czele jej struktury, opartej na zasadzie dominacji, stoi cesarz, któremu podlegają wszystkie niższe poziomy hierarchii. Pierwszym znanym imperium było akadyjskie, założone w XXIV w. p.n.e. przez Sargona w Mezopotamii. Następnym, który osiągnął podobny sukces, był babiloński Hammurabi w XVII w. p.n.e. Gdy nastał XV w. p.n.e., imperialnym standardem stało się Nowe Królestwo Egiptu pod rządami Totmesa III. Ponadto w okolicach 1500 r. p.n.e. w dalekich Chinach powstało cesarstwo Shang, zastąpione 400 lat później przez cesarstwo Chou. Z kolei 550 lat po upadku tego ostatniego, około 221 r. p.n.e., na jego gruzach swoją potęgę budować poczęło państwo Qin. Pierwszym imperium w historii cywilizacji, które możemy porównać z cesarskim Rzymem, było nowe państwo asyryjskie. Dalej w kolejce stali Medowie, znów Babilończycy, Persowie, Macedończycy (przelotnie) i tak dalej.

Imperia często opierają się na idei „misji cywilizacyjnej”, czyli etosie, którego nieodzownym elementem są ludzie pozostający poza granicami imperium. Obcy ci są „barbarzyńcami” – osobnikami, których imperium uznaje za niecywilizowanych. Greckie i sanskryckie słowo „barbarzyńca” początkowo oznaczało osobę, która nie posługiwała się tymi językami. Chińskie źródła dodatkowo dzieliły barbarzyńców na tych, którzy znajdowali się pod wpływem imperium, i tych, których imperialna władza nie sięgała.