Przez ponad 2700 lat mieszkańcy Mezoameryki praktykowali tradycyjną „grę w piłkę” – w języku nauhatl zwaną Ullamaliztli – na (co nie dziwi) specjalnych boiskach. Gra ta przypominała nieco drużynowego racquetballa, lecz ówczesne „wydarzenia sportowe” miały silny wydźwięk rytualny, biorąc pod uwagę, że przegrani (a czasem i zwycięzcy) często po grze składani byli w ofierze, zazwyczaj poprzez ścięcie głowy. Na wielu boiskach Majów, jak np. tych w El Tajin i Chichen Itza, znaleźć można dokładne opisy składania ofiar z ludzi. Choć zasady sportu różniły się nieco w zależności od miejsca i czasu, rozpowszechniony był on w całej Mezoameryce – od terenów dzisiejszej Nikaragui aż po obecny stan Arizona. Budowane według niemal niezmiennego przez dwa i pół tysiąca lat projektu „stadiony” były kamiennymi konstrukcjami z długim, wąskim boiskiem z wąskimi murami po obu stronach i otwartymi (później zaczęto je zabudowywać), szerokimi strefami bramkowymi. Te pomalowane i zdobione budowle były typowe dla cywilizacji Mezoameryki... aż do czasu, gdy pojawili się Hiszpanie i nauczyli miejscowych innych gier.