Abed Rahmani napisał do swoich afgańskich rodaków: „Bądźcie zjednoczeni niczym deszcz, bądźcie potężni niczym ocean”. Mieszkańcy Kabulu, największego miasta w Afganistanie, przetrwali kolejne imperialne inwazje i zachowali swą odrębną kulturę oraz tożsamość, więc można stwierdzić, że posłuchali tych słów. Kabul, znajdujący się w dolinie w paśmie Hindukusz, leży w strategicznym miejscu na drodze łączącej południową i środkową Azję oraz pozwala kontrolować szlaki prowadzące do Przełęczy Chajberskiej. Miasto to ma wielosetletnie doświadczenie w odpieraniu najeźdźców, więc rodzili się tam niezłomni wojownicy, a gdy górskie klany nie walczyły akurat z przybyszami, ochoczo brały się wzajemnie za łby.

Kabul ma ponad 3500 lat, lecz rzadko kiedy cieszył się wolnością. Według hinduistycznej rygwedy jest to miasto idealne, „wizja raju położonego w górach”. Pod koniec czasów achemenidzkich miasto stało się centrum zaratusztrianizmu, natomiast w ciągu kolejnych stuleci kontrolę nad Kabulem przejmowało wiele różnych królestw i imperiów. W 1504 r. zostało ono zdobyte przez Babura, który uczynił je swoją siedzibą, gdy tworzył imperium Mogołów. Pokochał on miasto tak dalece, że przeżył tu 20 lat, a na jego grobie wyryto napis po persku: „Jeśli istnieje raj na Ziemi, to jest on tu. Jest tu”.

Afgańczycy przez większość XIX wieku zwalczali siły Wielkiej Brytanii. Wyzwolony wreszcie na początku XX w. Kabul zaczął wreszcie przeżywać spóźnione odrodzenie, które trwało aż 60 lat. W trakcie rządów liberała Mohammada Zahera Szaha europejscy inwestorzy pomogli stworzyć nowoczesną sieć komunikacyjną i transportową... a także zakupili uzbrojenie. Później nadeszła dziesięcioletnia okupacja radziecka, która zakończyła się w 1989 r. wojną domową, a gdy Rosjanie wycofali się, powstał represyjny, rządzony przez talibów Islamski Emirat Afganistanu. W 2001 r. przewodzona przez amerykanów koalicja obaliła rządy talibów, choć w 2020 r. wszystko wskazuje na to, że znowu przejmą władzę.