Jeśli dość długo wpatrywać się w niebo, w końcu dostrzega się astronomię (albo, przy mniejszych predyspozycjach umysłowych, astrologię, ale to dygresja). Aż do renesansu astronomia jako dziedzina badania obiektów kosmicznych nie była specjalnie zgłębiana, a nawet nie była nauką... dopóki Mikołaj Kopernik nie opublikował swojej heliocentrycznej teorii w roku 1543. Jego dzieło zostało później obronione, poprawione i rozbudowane przez Galileusza dzięki nowej, cudownej zabawce zwanej teleskopem. Jedna z kluczowych postaci „naukowej rewolucji”, Johannes Kepler, opracował następnie matematyczny system, który pozwalał wytyczać ruchy planet, a kilka dekad później Newton wpadł na trop szczegółowej mechaniki tego procesu, rozwijając swoje teorie dynamiki ciał niebieskich oraz praw grawitacji przy użyciu wynalezionego przez siebie teleskopu zwierciadlanego.

Znaczące postępy w astronomii zwykle miały miejsce wraz z nadejściem nowej technologii: przydaje się w końcu widzieć coraz bardziej oddalone obiekty w wyższym powiększeniu lub wręcz w innych spektrach promieniowania, jeśli chce się poznać nieskończoność. Coraz lepsze teleskopy pozwoliły Williamowi Herschelowi zarówno na stworzenie szczegółowego katalogu mgławic oraz gromad, jak i na odkrycie planety Uran w 1781 r. Niemiec Friedrich Bessel zdołał natomiat w 1838 r. zmierzyć po raz pierwszy odległość od gwiazdy – układu 61 Cygni. Późniejsze spektroskop i fotografia stały się wielką siłą napędową dla astronomicznego stanu wiedzy, zwłaszcza gdy naukowcy pojęli, że inne gwiazdy posiadają podobną strukturę jak nasze Słońce, różniąc się przede wszystkim masą, temperaturą i rozmiarem.

Dopiero jednak we wczesnych latach XX wieku astronomowie zdali sobie wreszcie sprawę z tego, że nasz system stanowi część ledwie jednej galaktyki, Drogi Mlecznej, a wokół niej krąży całe mrowie innych. Wszystko to natomiast ozdobione jest wszelkiego rodzaju egzotycznymi cudami: kwazarami, pulsarami, białymi karłami, radiogalaktykami, czarnymi dziurami, gwiazdami neutronowymi itd., które odkryto dzięki wysoce wyspecjalizowanym teleskopom – niektórym nawet krążącym po orbicie Ziemi, gdzie spowodowane przez człowieka skażenie nie przeszkadza w obserwowaniu nocnego nieba.