Zapewnia premię +1 do nauki i +1 złota sąsiednim nieulepszonym polom o czarującym poziomie atrakcyjności. Premia jest zwiększana do +2 do nauki, +2 złota i +2 do produkcji w przypadku sąsiednich nieulepszonych pól o niesamowitym poziomie atrakcyjności.
Kontekst historyczny
W epoce przemysłowej i późniejszych idea zachowania naturalnego stanu ziemi dla rozrywki szlachty lub refleksji księży często ustępowała potrzebom imperialnym. Imperium Brytyjskie utworzyło bliźniacze botaniczne ośrodki badawcze: Kew Gardens, otwarte w obecnej formie w 1840 roku, oraz ogród w Singapurze, założony w roku 1859. Były to nie tylko miejsca publiczne umożliwiające spacerowanie wśród bujnej zieleni, ale także ośrodki badań naukowych, gdzie opracowywano nowe szczepy roślin uprawnych wykorzystywanych na obszarze całego imperium. Kluby myśliwskie, takie jak berliński Grunewald, zostały przekształcone w parki publiczne dla robotników z berlińskich fabryk, a sanktuaria przyświątynne stały się miejscami, w których wszyscy – nie tylko księża i mnisi – mogli oddawać się medytacji. W miejscach takich ekolodzy mogli obserwować świat przyrody, który był (i jest) w stanie szybko postępującej degradacji. Określenie „sanktuarium” ma w tym kontekście podwójne znaczenie – chodzi zarówno o zachowanie „dzikiej przyrody” na potrzeby nauki, sztuki i religii, jak i o azyl dający chwilę wytchnienia od zegarka odmierzającego czas pracy, fabrycznego gwizdka czy smartfonów.
Zapewnia premię +1 do nauki i +1 złota sąsiednim nieulepszonym polom o czarującym poziomie atrakcyjności. Premia jest zwiększana do +2 do nauki, +2 złota i +2 do produkcji w przypadku sąsiednich nieulepszonych pól o niesamowitym poziomie atrakcyjności.
Kontekst historyczny
W epoce przemysłowej i późniejszych idea zachowania naturalnego stanu ziemi dla rozrywki szlachty lub refleksji księży często ustępowała potrzebom imperialnym. Imperium Brytyjskie utworzyło bliźniacze botaniczne ośrodki badawcze: Kew Gardens, otwarte w obecnej formie w 1840 roku, oraz ogród w Singapurze, założony w roku 1859. Były to nie tylko miejsca publiczne umożliwiające spacerowanie wśród bujnej zieleni, ale także ośrodki badań naukowych, gdzie opracowywano nowe szczepy roślin uprawnych wykorzystywanych na obszarze całego imperium. Kluby myśliwskie, takie jak berliński Grunewald, zostały przekształcone w parki publiczne dla robotników z berlińskich fabryk, a sanktuaria przyświątynne stały się miejscami, w których wszyscy – nie tylko księża i mnisi – mogli oddawać się medytacji. W miejscach takich ekolodzy mogli obserwować świat przyrody, który był (i jest) w stanie szybko postępującej degradacji. Określenie „sanktuarium” ma w tym kontekście podwójne znaczenie – chodzi zarówno o zachowanie „dzikiej przyrody” na potrzeby nauki, sztuki i religii, jak i o azyl dający chwilę wytchnienia od zegarka odmierzającego czas pracy, fabrycznego gwizdka czy smartfonów.