+2 złota dzięki ulepszeniu łodzi rybackiej. Wszystkie morskie i zaokrętowane jednostki mogą poruszać się po polach oceanu.

Naukowcy poświęcają niebagatelną ilość czasu debatom dotyczącym historii i długowieczności „nauki” o tworzeniu map, ponieważ już sama definicja mapy może być tematem gorącej dyskusji. Najstarszą znalezioną „mapą” jest wizerunek czegoś, co uważa się za odzwierciedlenie okolicznego terenu Catal Huyuk w Anatolii datowane na 7 tysiąclecie p.n.e. Pierwszymi tuszowymi zawijasami natomiast, które ewidentnie stanowią mapę, jest ścienne malowidło „Dom admirała”, podarowane nam ok. 1600 r. p.n.e. przez cywilizację minojską. Około IV stulecia p.n.e. Grecy i Rzymianie zajmowali się już tworzeniem bardziej mobilnych map, a gdy nastało II stulecie naszej ery, Ptolemeusz opublikował swój słynny traktat o kartografii, „Geografię”.

W starożytnych Chinach pojawiały się mapy sięgające wiekiem dynastii Qin, natomiast u ich indyjskich sąsiadów kartografia ograniczała się najczęściej do schematów gwiazd, z których więcej pożytku mieli kapłani niż podróżnicy. W mrocznych wiekach większość Europejczyków tymczasem ledwie kojarzyła, co znajduje się za najbliższym zakrętem rzeki, o horyzoncie już nie wspominając. Arabowie za to tworzyli przecudowne atlasy, jak na przykład „Tabula Rogeriana” Muhamadda al-Idrisi z 1154 r. wskazujący znane połacie Afryki, Bliskiego Wschodu, basenu Morza Śródziemnego, Oceanu Indyjskiego, a nawet fragmenty Dalekiego Wschodu. Dzieło to utrzymało się na pozycji najdokładniejszego i najdalej sięgającego zbioru map na przestrzeni kolejnych trzech stuleci.

Gdy wraz z nastaniem XV stulecia świat ujrzał świt epoki odkryć, portugalscy, hiszpańscy, angielscy, holenderscy i francuscy odkrywcy oraz poszukiwacze przygód zdążyli już przywieźć na kontynent wiele rysunków wybrzeży i wysp, co pozwoliło europejskim kartografom na tworzenie przełomowych map dla tych, którzy zamierzali plądrować odległe wybrzeża. W 1492 r. Niemiec Martin Behaim wykreował już pierwszy znany ziemski globus, a w 1527 r. Portugalczyk Diego Ribera stworzył swój, wzbogacony o równik. Tam natomiast, gdzie jeszcze nie sięgnęła ich wiedza, na białych plamach, artyści umieszczali morskie bestie, syreny oraz zastępy innych mitycznych i mitologicznych istot. Choć więc mapy ich nie zawierały aż tylu szczegółów, nadrabiały ozdobnością, a na pewno były ciekawsze od tych dzisiejszych, suchych, generowanych komputerowo wizerunków opartych na zdjęciach satelitarnych, systemach czujników i fotografiach lotniczych.