Zapiski – bardziej lub mniej historyczne – wskazują, że lankijskie miasto Kandy zostało założone przez monarchę Vikramabahu III z Gampoli i początkowo nazywało się Senkadagalapura koło Watapuluwa (sporo liter jak na tak małe miejsce). Około roku 1400 Kandy stało się niepodległym królestwem rządzonym przez Senę Sammathę Wickramabahu z królewskiego rodu Kotte. Królestwo Kandy było niepodległe, względnie zamożne i bezpieczne aż do czasu brytyjskiej inwazji. Podczas II wojny kandyjskiej wojska brytyjskie nie napotkały żadnego oporu i zdobyły miasto w lutym 1815 r.

Prawdopodobnie częściowo było to spowodowane faktem, że mieszkańcy chcieli uniknąć zniszczenia swego miasta, w którym funkcjonowało kilka wyznań: buddyzm therawada, hinduizm, islam, a nawet chrześcijaństwo, i w którym nie brakowało świętych kaplic, jak na przykład buddyjska Kaplica Świętego Zęba zbudowana w 1595 r. w pałacu królewskim. Społeczność buddyjska raz w miesiącu obchodziła – i nadal to robi – religijne święto Dni Poja. Hindusi (około 13%) i muzułmanie (około 10%) obchodzili swoje uroczystości i święte dni z nie mniejszą gorliwością.

Pod władzą Europejczyków Cejlon (jak teraz się nazywa) przeszedł błyskawiczną, wręcz gwałtowną modernizację. Poza dwoma buntami, Uwa w 1818 roku i Matale w 1848, Kandy istniało potem jako dość spokojny zakątek Imperium Brytyjskiego. Podczas II wojny światowej znajdował się tam sztab alianckiego dowództwa Azji Południowo-Wschodniej, ale nigdy nie zagroziły mu żadne wojska wroga. Reformy Donoughmore w latach 30. XX wieku, a wśród nich przymusowa tolerancja religijna, doprowadziły w końcu do uzyskania przez Sri Lankę statusu niepodległego dominium w roku 1948. Od tamtej pory wyspą targały wewnętrzne walki polityczne, kilka ataków skrytobójczych, sporadyczne powstania, a nawet wojna domowa (1983–2009 r.).